[Fic SNSD] Taeny - พระจันทร์ครึ่งเสี้ยว (Rewrite)

พระจันทร์ครึ่งเสี้ยว

Prologue

โซล, 2008

เด็กผู้หญิงวัย 7 ขวบ เดินลงจากรถที่จอดหน้าบันไดทางขึ้นคฤหาสน์ โดยมีคนขับรถลงมาเปิดประตูให้

“คุณหนูคิมครับ วันนี้คุณท่านมีแขกมาเยี่ยมบ้านจากอเมริกานะครับ” คนขับรถพ่วงตำแหน่งพ่อบ้านประจำของทายาทคิมคนเล็กกล่าวให้คุณหนูของเขาทราบ พร้อมช่วยแทยอนจัดชุดนักเรียนประถมให้ดูเรียบร้อย จากที่หลุดลุยเพราะเจ้าตัวนั้นได้เล่นอย่างสนุกสนานที่โรงเรียน

“ใครหยอ อัลเฟรด” เพราะฟันหน้าที่หายไปตามอายุของเด็กอาการพูดไม่ชัดก็ไม่แปลกอะไร

“เพื่อนของท่านและครอบครัวของเขาน่ะครับ”

เมื่อได้คำตอบแทยอนก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์

“กลับมาแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ” แทยอนพูดขึ้นพร้อมก้มหัวทักทายเก้าสิบองศาอยู่สามครั้ง

“เจ้าแท กลับมาแล้วหรอ? นี่คุณลุงฮวังเดวิด เพื่อนแด๊ดเอง นี่ฮวังมินยองภรรยาเขา แล้วนั้นก็ฮวังมิยอง ลูกสาวเขา” แมธทิวคิม หนุ่มวัยกลางคนลูกครึ่งฝรั่งเศส-เกาหลีแนะนำแขกในบ้านให้ลูกสาวรู้จัก

แทยอนกวาดสายตามองทุกคนที่พ่อแนะนำให้รู้จัก จนมาถึงคนสุดท้าย

อยู่ดีๆแทยอนก็กลั้นหายใจกลืนน้ำลายลงคอขึ้นมาดื้อๆ

“สวัสดีค่ะ พี่ชื่อฮวังมิยองนะ” พี่สาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาพูดพร้อมยืนออกมาแนะนำตัวในสไตล์อเมริกันเกิร์ลของเขา ผมซอยสั้นของพี่สาวไม่ได้ทำให้ดูอ่อนหวานน้อยลงเลย กลับทำให้ดูน่ารักด้วยซ้ำ

เป็นเพราะอะไรไม่รู้แทยอนถึงกระพริบตาไม่ได้ ได้แต่มองคนข้างหน้า ทุกการขยับได้ช้าลงกลายเป็นภาพสโลว์เพียงแค่ผู้หญิงตรงหน้ายิ้มออกมา ตาที่ค่อยๆโค้งกลายเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวแทบทำให้หัวใจของเด็กเจ็ดขวบเกือบหยุดเต้น

“ชื่อทะ…แทยอนค่ะ” มือที่สั่นเพราะความตื่นเต้นเอื้อมออกไปจับมือพี่สาว

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะแทแท~”

“พี่เขาจะย้ายมาอยู่เกาหลีซักพัก แด๊ดก็เลยให้ทั้งครอบครัวเขามาอยู่กับเราเลย”

จากที่หายใจติดๆขัดๆ ตอนนี้แทยอนแทบจะหยุดหายใจแล้วละ

“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ~”

เนี่ยน่ะหรอ พี่สาวอเมริกันของฉันนนนนนนนนน

……………………

โซล, 2018 ปัจจุบัน

บนเพนท์เฮาส์ของคอนโดแห่งหนึ่งในกรุงโซล น้ำในสระว่ายน้ำส่วนตัวที่ไม่ได้ใหญ่มากถูกลมพัดให้มีคลื่นเล็กพอที่จะเกิดเสียงได้ ร่างเล็กของผู้หญิงหลับตาลงฟังเสียงน้ำกระทบกับขอบสระ มันเป็นเสียงที่ช่วยคล่อนคลายได้ดีสำหรับเธอ ท้องฟ้าสีเทาหม่นสีเดียวกับควันของสารเคมีที่เธอพ่นออกมาจากปอดอย่างช้าๆ

คุณเคยรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปจากชีวิตไหม ไม่ใช่ว่าชีวิตนั้นว่างเปล่าแล้วรู้สึกเหมือนมันไม่สมบูรณ์ แต่ว่าเป็นความรู้สึกของการสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป

นั่นเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกมาทั้งชีวิต

คนที่รู้จักฉันหลายคนบอกว่าฉันเป็นเด็กมีปัญหา บางคนก็ว่าฉันปิดกั้นเกินไป ไม่ค่อยพูดกับใคร เข้าถึงยากอะไรทำนองนั้น อาจารย์เก่าที่โรงเรียนเคยแนะนำให้ฉันไปพบจิตแพทย์อยู่บ่อยครั้ง แต่ฉันก็ไม่เคยคิดที่จะไปเลยซักครั้ง

แทบทุกคนที่เข้ามาเป็นเพื่อนฉันส่วนมากก็หวังเงินทั้งนั้น แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็มีเพื่อนจริงๆตั้งห้าคน ทั้งชีวิตมีแค่ห้าคนเนี่ยแหละ

คนในครอบครัวบอกว่าการสูญเสียของฉันอาจจะเป็นสิ่งที่กระทบจิตใจจนทำให้ฉันปิดกั้นตัวเองจากทุกสิ่งทุกอย่าง

ฉันเป็นเด็กอายุ 17 ปี ที่สูญเสียความทรงจำไปตอนที่ฉันมีอายุเพียงเก้าขวบ เพราอุบัติเหตุรถยนต์ ในเหตุการณ์ครั้งนั้นฉันได้สูญเสียแม่ไปด้วย ไม่มีความทรงจำดีๆของแม่เหลือให้ฉันจำ ใบหน้าของท่านก็เคยเห็นแต่ในรูปภาพเท่านั้น แต่ทุกครั้งที่นึกถึงท่าน น้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เหมือนสมองจำอะไรไม่ได้แต่หัวใจยังรู้สึก

คงเป็นเพราะหัวใจที่ยังรู้สึกละมั้ง ที่ทำให้ฉันใช้เวลาแปดปีที่ผ่านมาพยายามที่จะจำทุกอย่างให้ได้ เพราะหัวใจฉันนั้นบอกว่ามีสิ่งสำคัญอีกอย่างที่หายไปกับความทรงจำนั้น

“พี่แท กินข้าว!!” ผู้หญิงร่างสูงผมยาวผิวสีน้ำผึ้งชะโงกหน้าออกจากประตูเลื่อนกระจกตะโกนออกมาพร้อมรอยยิ้ม

เด็กนั่นชื่อ ยูริ หนึ่งในเพื่อนของฉัน พ่วงตำแหน่งลูกพี่ลูกน้องของฉัน ถ้าถามว่าบนโลกนี้ใครเข้าใจฉันที่สุด ก็คงเป็นยูริ เพราะเรื่องราวของเธอมันก็ไม่แตกต่างจากฉันเท่าไรเลย

……………………

โซล, 2018 ปัจจุบัน 

หญิงสาวผมสีแดงเข้มนั่งอยู่บนที่นั่งไม้หินอ่อนในลานของคณะบริหารธุรกิจ ที่นี่คือมหาลัยที่ดังและใหญ่ที่สุดในกรุงโซล หญิงสาวถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เนื่องจากวันนี้เป็นวันอาทิตย์ แต่เธอต้องมามหาลัยเพราะอาจารย์นัดเมคอัพคลาสที่แล้ว

เธอหงายหน้ามองท้องฟ้าสีเทาหม่นแล้วถอนหายใจอีกครา บรรยากาศก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกร่าเริงขึ้นเลย

เธอได้กลับมาอยู่เกาหลีครบ 1 ปี เศษ แล้ว แต่ความรู้สึกหน่วงๆ ทุกครั้งที่คิดถึงใครคนหนึ่งนั้นก็ไม่เคยจางหาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้มาอยู่เกาหลี เธอเคยมาเรียนที่นี่เมื่อ 10 ปีที่แล้ว อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของเพื่อนพ่อ มาเรียนได้เพียงสองปีเธอก็ต้องกลับไปศึกษาต่อที่บ้านเกิด

ฉันชื่อ ทิฟฟานี่ ฮวัง อายุ 19 ปี สัญชาติอเมริกัน เรียนอยู่ปีสอง คณะบริหารธุรกิจในมหาลัยโซล เป็นดาวคณะ เรียนก็เก่ง กิจกรรมก็ดี ฉันเป็นคนมีเพื่อนเยอะเพราะนิสัยที่ร่าเริงของฉัน แต่ที่สนิทจริงๆก็มีไม่กี่คนหรอก ฐานะที่บ้านก็เรียกว่ารวยเป็นอันดับต้นๆของเกาหลีเลยก็ว่าได้ ฉันมีโอกาสที่ได้ใช้ชีวิตอย่างที่ทุกคนอิจฉา แต่ทำไม ฉันก็ยังรู้สึกว่ามีอะไรขาดหายในชีวิตอยู่ดี

ฉันเชื่อว่าทุกคนต้องเคยสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม เราก็เคยสูญเสียกันทั้งนั้น บางคนอาจจะแค่ของที่รักหาย บางคนอาจจะสูญเสียโอกาส

ส่วนฉัน....ฉันเคยสูญเสียคนๆหนึ่งไป ฉันสูญเสียเขาให้กับอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อ 8 ปีที่แล้ว

.................................................

คังวอนโด, 2016

ในบ้านไม้หลังเล็กหลังหนึ่ง กลางพื้นที่หญ้ากว้างขวางสุดลูกหูลูกตา อากาศร่มเย็นเป็นปกติของพื้นที่บนเขา ที่นี่อาจจะเป็นบ้านพักที่ดูดีสำหรับนักท่องเที่ยว แต่สำหรับฉันที่นี่ก็คุกดีๆนี่เอง

บ้านไม้หลังนี้ตั้งอยู่บนภูเขา ที่อยู่ตรงกลางของภูเขาอีกหลายลูกในจังหวัดนี้ ที่นี่ไม่มีอินเตอร์เน็ตไม่มีอุปกรณ์สื่อสารหรือทีวีให้ฉันได้เห็นโลกผายนอก ฉันไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ ถ้าหนีออกไปมีหวังได้ตายเพราะหลง

ร่างของเด็กหญิงผิวขาวใสผมดำยาวลงมาถึงกลางหลัง นั่งระบายสีน้ำลงไปยังแคนวาส สายตาเศร้าสร้อยมองตามพู่กันที่ลากระบายสีดำลงไป

“ฮยอนมากินข้าว” เสียงแข็งของชายหนุ่มวัยกลางคนเรียกให้เด็กวัย 15 ปีให้เข้ามาในบ้าน ทำให้เด็กหญิงสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกไปตามที่เขาสั่ง

“ฉันทำกับข้าวให้แกกิน เอาแต่เขี่ยเล่นอยู่ได้” เสียงที่แข็งขึ้นไม่ได้ทำให่เด็นน้อยเงยหน้าขึ้นมาสนใจอย่างได้

“นี่ฉันคุยกับแกอยู่นะ!”

“.......”

“ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เด็กเพื่อเหตุผลเดียว แต่แกกับทำไม่ได้ บุญแค่ไหนแล้วที่ฉันยังให้แกมีชีวิตอยู่ต่อ”

“แล้วทำไมไม่ฆ่าฉันทิ้งไปเลยละ!!!” เด็กหญิงลุกขึ้นตะโกนกลับอย่างทนไม่ไหว

“แทฮยอน!!” เพี๊ยะ!! ฝ่ามือหนาตบลงไปยังใบหน้าขาวใส

.........................................................................

จากไรท์เตอร์

ฟิคเรื่องนี้เคยแต่งค้างไว้มาหลายมี

ต้องขออภัยที่ดองไว้นานขนาดนั้น

พอได้กลับไปอ่านแล้ว ไรท์ได้ตัดสินใจ

ที่จะกลับมาแต่งใหม่หมดเลยค่ะ